مهمترین عناصر به کار رفته در مکتب أصفهان، اسلیمی و ختایی است که در این دوره از ویژگی های خاصی برخوردار است. از ابداعات طراحی سنتی این مکتب کاسته شدن از فشردگی قوس ها و ترکیب نقوش اسلیمی و ختایی با حفظ ظرافت و رعایت تناسب موجود و همچنین روانی طرح ها و پیچش هاست که در نمونه های قبل از آن کمتر دیده می شود.در نوشته های قطب الدین هفت قاعده نام برده شده است که عبارتند از: اسلیمی- ختایی- ابر- واق- نیلوفر- فرنگی- بند پورتر،رومی، یکی از این هفت نام اسلیمی است اسلیمی ازجمله نقوشی است که بر متن وحواشی بسیاری از آثار هنری سرزمین ایران نقش بسته است. نقوشی که با توجه به قدمت، تنوع و زیبایی، از کاربرد گسترده ای در طراحی سنتی ایران برخورداراند. در انواع گوناگون مورد استفاده قرار گرفته از دو بته جقه گرفته شده اند که هر یک ًاست. اسلیمی ها عمومااز آنها دارای تزئینات ساده تا پیچیده هستند. خطوط اسلیمی گردان، متوازی و متقارن اند و در آن نقوش حیوانات و پرندگان رستمی،به صورت ساده به کار رفته اند قالب اصلی طرح های اسلیمی برمبنای گردش های منظم و به غایت سنجیده ای است، از آنجایی که اسلیمی خود دارای انواعی است با توجه به نوع و شکل آن می توان طرح های اسلیمی را طبقه بندی نمود. معروف ترین طرح اسلیمی، دهان اژدری است که در این نوع اسلیمی انتهای هر بند اسلیمی به دو شاخه تقسیم شده و حالتی شبیه به فکین اژدها را به وجود آورد، انواع دیگر طرح های اسلیمی عبارتند از اسلیمی بندی، اسلیمی افشان، هنرور و خنیاگر،خرطومی، برگی و پیچک دار.

امین الرعایا، مریم. پیربابای، محمدتقی (۱۳۹۴). سیر كاربرد اسلیمی در مکتب اصفهانكاخ عالی قاپو، براساس مطالعه تطبیقی نمونه هایی از چهل ستون و هشت بهشت دو فصلنامه ی هنرهای کاربردی. شماره ۶