بسط هر ایده، عاقبت سنجیدن معیارهایی را می آورد که برای هر کسی با خیالات خودش! در مورد واقع بینی درست نیست. هر ایده ممکن است، یادآوری این باشد که بعضی خود را نقد نمی کنند. یک ایده که بسط می یابد، ایده های کوچکتر بعدی هم به ذهن می رسند اگر همهمه و هجوم افراد منتقد و بیکار بگذارد!. با این حساب باید نگران شناخت بود. باید حواس را جمع کرد که به روند شناخت، لطمه نخورد وگرنه آگاهی صدمه می بیند. البته نبود شناخت برای بعضی دردسر نیست. آغاز عبرت آموزی! به دیگران است. همین طور برای خودشان حرف هایشان را می زنند و می روند. دیده اید که هر بار که ایده ای ابطال می شود چه دردناک، افرادی دور فرد جمع می شوند و نبود فرصتی در آینده را به استهزا می گیرند. استفاده از واژه های دشوار و سنگین وزن در جملات آنها رواج می یابد تا فردی را با انتقاد خود بکوبند.