در ۱۹۱۶ خطاب به الفریده می نویسد:

…چه زمستان فوق العاده خواهیم داشت، اگر نور سفید برف از بیرون به اتاقمان جاری شود و ما دانه های رقصان برف را در آرامشی شادی بخش و امنیتی شادمان ببینیم – وقتی نرده های چوبی حصار باغ ، بار سنگین برف را بر دوش می کشند و چرخ ریسک ها کنار پنجره پرواز می کنند و وقتی شب، کاملا آرام از کوه ها بیاید و وقتی پسرک ما با انگشت کوجک خود به پنجره بزند و ستارگان چشمانش – چشم های مهربان با آرامش کوهستان تو-بدرخشد و از درخشش و برق طلایی شبانه شاد شود- وقتی تو لرزان ، سرخود را به آرامی و به دور از رنج روی شانه ی من تکیه می دهی – و من می دانم که در کنارم امنیت داری- و پشت سر من، روی میز تحریرم ، کار بزرگی به پایان بزرگ خود نزدیک می شود- ساعات اسرار آمیز خوشبختی ما بیدار می شوند.

هایدگر، گرترود.(۱۳۸۶). نازنین من، نامه های هایدگر به همسرش الفریده. ترجمه مهشید میر معزی. نشر نقش و نگار ص۳۷