بیابان(۷)

مرا لایتناهی بیابان تو می بلعد…گم می شود در شن های معنا….سپیدی افق وقتی با منی…با تپه های غمگین که شاید سال هاست منتظرند کسی از کنار آنها رد شود. دانستن، حداقل برای خودش غنیمتی است. چه خوش که در مورد یک اشتباه هم باشد.

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *