پهنه

آسبب وقتی بر روان ادمی سایه می اندازد.که نومیدی درون او را می گیرد. چه می شود کرد؟ روزگار است دیگر… فراز و نشیب ها، آگاهی به موقعیت های خودمان و دیگران می تواند آسیب پذیر بودن خودمان را برای لااقل خودمان مشخص کند. چیزی که منظور من است. یک اتفاق نیست یک سیر است که ما را به ورطه نومیدی می کشاند.

آگاهی به سن و سال واقعی خودمان می تواند ما را به نتایجی تلخ در مورد خودمان بکشاند. این که چه کرده ایم و چه خواهیم کرد؟ لاعلاج نیست مشکلات اطراف ما و مشکلات خود ما هر چند که باید قبول کنیم که صرف عادت کردن به انها نمی توان راه به جایی برد. دانایی به گذشت زمان و شناخت روزمره می تواند ما را از تمرکز بیش از حد روی مشکلات رهایی دهد. روزمره داشتن خود باعث امید است.

روانشناسی شخصیت زمانی خوب در این زمانه در بازار جولان داشت. نومیدی راه تازه ای نیست. یک دور باطل است. شاید به چیزی بیشتر از عادت نیاز داشته باشیم شاید نوعی صبر. افق های زندگی با تمرین هر روزه در ذهن ما تثبیت می شود. نمی شود بی خیال نشست و غصه و غبطه خورد. دفاع کردن از خود در برابر دیگران زمانی بلند ممکن است هم وقت خود ما را بگیرد و هم ما را تحلیل ببرد. ندانستن در مورد موقعیت واقعی خود حتما فقط تلخکامی را به همراه ندارد. گاهی باعث شوک می شود. باعث می شود تا از همان یک ذره روزمره هم فاصله بگیریم و دیگر امیدمان را از دست بدهیم. آدمی در زمانه ای زندگی می کند که برانگیزاننده های زندگی کمتر شده اند یا لااقل به چیزهای سطحی که این ور و آن ور تبلیغ می شوند، تقلیل یافته اند. منظورم این است که برای بعضی دیگر اخبار و بولتن و رسانه مهم نیست و به گوشه ای رفته اند تا خود را دریابند. نشسته اند ببینند با همین شرایط موجود چه می شود کرد. مقطع بندی اهداف می تواند کاری باشد که به دور از همهمه ایام جوانی برای انسان رخ دهد. این طوری تلاش های ما در سنین بالاتر معقولانه تر می شود و این سو و آن سو هم نمی رویم. نباید روی شخصیت خود مارک بگذاریم نباید خود را ببازیم. دانستن در مورد خود و همین پیشرفت های ساده و مقطعی هم در نوع خود جالب است و مایه تفنن هم نیست و می تواند بخش اساسی تلاش های زندگی ما را شکل دهد. شکل دادن به زندگی با افت فشار زندگی می تواند سرگرمی جالبی باشد ولی بهتر است خود را آماده فردایی کنیم که می شود به آن امیدو.ار بود. آرام آرام روزنه های امید پیدا می شود. دوری از همهمه هم غنیمت است. می شود خود را راحت تر پیدا کرد. می شود نشست و بر گذشته فکر کرد ولی عبرت نگرفت. غنیمت باید دانست افق های سال های بعدی زندگی را.