وقتی یک فرد بیمار است و زمان زیادی را در طول روز باید به مراقبت از وضعیت خود فکر کند، در همان ابتدای امر، تلاش خود را می کند تا در گوشه ای از اتاق، روی کارهای کوچکی می تواند انجام دهد، تمرکز کند. بدین ترتیب، این فرصت برای او فراهم می شود تا با کارهای کوچک، در طول روز، مقداری در روند کاری خود، جلو تر برود. بیماری، به مرور زمان برای فرد نظمی را به وجود می آورد و فرد را بر آن می دارد تا از آن تبعیت کند. با این حال، تلاش بیهوده اطرافیان در مورد بعضی مقولات در زندگی شان، باعث می شود تا فرد کمی به جست و جو در ذهن خود بپردازد که آیا می تواند از کارهای آنها جلوگیری کند؟ با این حال وقتی رمقی نیست و وقتی الگویی که افراد در تصمیم گیری در ذهن خود، استفاده می کنند، فرد بیمار را ناامید می کند، باید همان گوشه نشست و فقط برای آینده فکر کرد. نظم هر روز، که به فرد تحمیل می شود برای او، فرصتی را فراهم می کند تا از دور افراد را ببیند و بتواند به طور بهتر، آنها را ارزیابی کند. اگر در این زمان، در مورد رفتارهایی را که کسی انجام داده بشنود، مساله برای او بغرنج می شود که آیا مطلبی را به این فرد با رفتارهایش بگوید یا منتظر شود که آن فرد جواب خود را بگیرد. نبود اطلاعات در بین اطرافیان آن فرد، به وضوح به چشم می آید و بد نیست زمانی را گذاشت و با این فرد در مورد رفتارهایش که بازتابی داشته است، صحبت کرد. با این حال بیماری، می تواند دسترسی به همه چیز را در برابر یک فرد مسدود کند و فرد فقط به پیشروی های کوچک در طول روز، امیدوار باشد. این چنین اتفاقاتی از دور توسط فرد بیمار دیده می شود و کاری نمی کند و وقتی فرد بدرفتار تاوان کار خود را می گیرد. فرد بیمار نمی داند با او در ذهنش چه کند. واقعا زمان برای فرد بیمار به کندی می گذرد و تلاش برای انجام کارهای کوچک در طول روز می تواند امید بخش باشد. ضمن این که تاوان دادن افراد بدرفتار، حتی اگر دقایقی هم تمرکز کسی را به هم بریزد باز هم باعث نمی شود که فرد بیمار خود را نمی تواند متفاعد کند که برای این افراد بد رفتار وقتی بگذارد. فرد بیمار می تواند زمانی را نیز برای گذراندن وقت خود در یک پارک بگذارد (اگر یبماری و ضعف ناشی از آن بگذارد) و  تا حدی  با طبیعت پارک، انس بگیرد. فکر در مورد درختان و گل های پارک می تواند برای فرد آرامشی را به همراه داشته باشد. همچنین فرصت تفکر در مورد طبیعت پارک، آرامشی را در ذهن فرد بیمار به وجود می آورد که می تواند به مرور روی واژگان وی در جملاتی که به زبان می آورد، تاثیرگذار باشد و آرامش خود را به دیگران انتقال دهد.