{در جریان فتح اندلس در همان مراحل اولیه}در سال ۵۰ هجری قمری مصادف با ۶۷۰ میلادی عرب ها به سرداری عقبه بن نافع به بزرگترین پیروزی دست یافتند. عقبه جنگاوری بزرگ بود و به آن نواحی و راه های آن آگاه و از ابتدای فتح برقه فرمانده پادگان آنجا بود.
هنوز زمانی دراز از فتح بزرگ نگذشته بود که عقبه را مسلمه بن مخلد که از سوی معاویه به حکومت مصر و مغرب – هر دو منصوب شده بود عزل کرد و ابوالمهاجر انصاری را به جای او امارت داد. ابوالمهاجر چند سال بر ان دیار فرمان راند و هیچ حادثه ای که در خور ذکر باشد در این سال ها رخ نداد. در سال ۶۲ هجری در آغاز یزید بن معاویه ابوالمهاجر عزل شد و عقبه بار دیگر امارت آفریقیه یافت. بلاد آفریقیه همچنان در آتش شورش ها و طغیان های محلی می سوخت و رومیان و بربر ها هر دو پی فرصت بودند. عقبه به جای آن که به استحکام پایه های دولت نوپای خویش پردازد دست به فتوحات تازه یازید و تا آخرین حد مغرب پیش تاخت و این بار به ساحل اقیانوس رسید. بعضی روایات هست که چون عقبه به ساحل اقیانوس رسید با اسب خودش به آب زد تا آب به گردن اسب رسید، سپس گفت: “بار خدایا، گواه باش که رفتن نمی توانم. اگر راهی بیابم بیشتر خواهم تاخت.”
محمد عبدالله عنان(۱۳۸۰). “تاریخ دولت اسلامی در اندلس “. جلد اول. نشر کیهان. چاپ دوم. ص ۱۶