نشستن زیر آسمان نزدیک به این بیابان، البته در شب برای خودش جذابیت خاص خود را دارد. فکر این کهچه حوادثی برای هر یک از مسافران رخ داده است در نوع خود جالب می باشد. این که به کنار….بعضی ها هم حاضر نشده اند از این بیابان عبور کنند و در همان ابتدای شن های سفید راه را رها کرده اند… البته که جذابیت پنهان دیگری در تفسیر این رفتن ها و نرفتن ها وجود دارد… هستی بر چهره آسمان نقاشی های زیبایی می کشد…آسمان بالای سر این بیابان، درست از شن های سفید به بعد، آن هم در شب، به گونه ای جذاب و رنگارنگ است که انعکاس رنگ های آسمان را می توان روی چهره مسافران دید. گاهی شکل پرنده ای روی صورت آنها می افتد…گاهی شکل مهتاب یا یک کهکشان…برای هر کس درست وقتی که به یک ستاره نگاه می کند، تصویری خاص روی چهره ی او منعکس می شود.

بعضی از مسافران که راه را از میان این بیابان رفته اند می گویند جالب این است که وقتی چند نفر به یک ستاره نگاه می کنند، برای هر کدام یک تصویر خاص منعکس می شود و هیچ دو نفری مثل هم نیست.

عکس: آلفونس گابریل(جغرافی دان)