شعر مدرنیست انگلیسی، روشی برای نگارش است که با دو ویژگی اصلی تشخص یافته است. اولی نوآوری فنی در نگارش از طریق استفاده گسترده از شعر آزاد[۱] می باشد. دوم دور شده از ایده رومی “خود” شاعرانه غیر چالش برانگیز است با خواننده غیر چالشگر ایده آل سر و کار داشت. {یعنی شعر مدرن، شعر دردسر سازی برای خواننده است} شعر مدرنیست در انگلیس به طور عمومی در اوایل قرن ۲۰ و همزمان با ظهور شاعران ایماژ[۲] بود. به طور کلی، همرا ه با سایر مدرنیست ها، این شعرا در واکنش به آنچه توفق شعر ویکتوریایی می دانستند، در شعر خود تجدید نظر کردند، شعر ویکتوریایی روی فرمالیسم سنتی تاکید داشت و افراط در گل و بلبل گفتن مشخصه آن بود. از جنبه های مختلف، نقد آنها از شعر معصر بازتاب دهنده چیزی است که ویلیام وردزورث در مقدمه کتاب تصنیف های غنایی گفته تا شعر بریتانیا را با جنبش رومانتیک (حدود یک سده قبل تر)تحریک کند. به طور کلی، مدرنیست ها، خود را در این وضع می دیدند که باید بهترین ازمنه گذشته را گلچین کنند و سری هم به فرهنگ های دیگر بزنند. . مدل آنها از ادبیات یونان باستان، و نیز شعر چینی و ژاپنی، تروبادور ها[۳]، دانته و شاعران فسلفی ایتالیای قرون وسطی(مانند گویدو کاوالکانتی[۴] هم تاثیر گرفته بود و شاعران متافیزیکی انگلستان. بیشتر شعر اولیه که توسط این نویسندگان تولید شد حالت ترانه های فشرده و کوتاه داشت. گرچه با توسعه شعر مدرنیست انگلیسی، شعرهای بلند تر مدرن هم به میان آمدند. این شعرهای بلند نمایانگر مشارکت اصلی جنبش مدرنیست در کارنامه شاعرانگی انگلیسی در قرن بیستم می باشد. شعر مدرنیست، “خود آدمی” را به پرسش می کشد و نوآوری های فنی را دارد به گونه ای که همه به هم متصلند. جا به جا شدگی[۵] حضور نویسنده از طریق کاربرد تکنیک هایی مانند کولاژ، شعر ویژوال و کنار هم قرار دادن مفادی که به هم متصل نیستند،صورت می پذیرد. دیده می شود که ترکیب آنها هم توسط شاعران مدرن استفاده می شود. این تکنیک ها نه تنها به خاطر خودشان بلکه برای گشودن سوالی در ذهن خواننده در مورد ماهیت تجربه شاعری استفاده شده اند. این توسعه ها، توازن لازم را در تغییرات در سایر هنر ها، به خصوص نقاشی و موسیقی فراهم آورند. این تغییرات در این حوزه ها به صورت همزمان رخ دادند. (www.cs.mcgill.ca)
[۱] free verse
[۲] Imagist poets
[۳] troubadours
[۴] Guido Cavalcanti
[۵] dislocation