در روستای آفریقایی سکوت جاری است… همهمه هم جاری است. دو ضدِ هم دیگر، ترا به شناسایی جهانی فرا می خوانند که پر از تضاد است. در واقع صداها در جهان واقع اطراف ما ،خود را به ما می رسانند و بعد ما آنها را برای خود تفسیر می کنیم. صداها این سو و آن سو خود را نشان می دهند. صدا ها خود را به رخ می کشند. صداها خود را به ما جلوه می دهند. مثلا بانگ بلند یک دستفروش در یک محیط آفریقایی. یا صدای زمزمه جویبار مشکی. با این حال، صدای عشق آفریقایی از همه شنیدنی تر است. و البته گذر زمان هم برای خودش لطفی دارد. صدای آن هم شنیدنی است. عشق یا زمان؟ آدمی به فکر فرو می رود. معلوم نیست برای بعضی کدامیک اولویت دارد. می شنوی صدای گذر زمان را؟ یا صدای فلوت های دور را …که ترا  به شناسایی جنگل های انبوه فرا می خواند. صداهایی که با درختان هماهنگند. صداهایی که با پرنده ها هماهنگ هستند. صداهایی که ما را به بکری دشت های سبز و سرخ آفریقایی فرا می خوانند. از صداها و درختان بگذریم… از جویبارهای آفریقایی یاد کردیم. جویی که در آن می رود که دیگر آگاهی جاری شود. اگاهی به نظم و بکری هستی. در آفریقا، در طبیعت آفریقا هستی خود را با انتظامی خاص نشان می دهد. و موسیقی… بلند می شود روح من خرسند می شود وقتی همراه می شوم با یک ساز آفریقایی…می شنوم بانگ بلند تپش های یک ساز آفریقایی را.. که این تپش البته که گره خورده به مشت هایی است که آن ها هم گره خورده اند. علیه زور…جایی که شاید سوپ برای همیشه خیلی چیزها را به یاد تو آورد. دوری از آرزو…وزن همیشگی زور بر سر و کتف هایت…

بعد در قالب یک رمان…روی زمین لغزان و خرامان می روی سوی آرزوی صلح دهکده ها و همیشه پدر و مادر تو منتظرند. پر می کشی …می دوی سوی جاده های آن نزدیکی…تو دیگر روح زمینی…

.در توده های مردم روستاهای اولیه، که غالبا دور افتاده ترین روستاها هستند امروزه علایم مشخصه آفریقاییت، و و جوه تشابهی که باروری ویژه ای به آن می بخشد.  هنوز تظاهر دارد.از نظر فرهنگی ، از آنجا که جوامع ابتدایی عملا بیرون از حوزه مستعمرات قرار گرفته بودند، این که تنها به زبان های مادری تکلم می کنند این زبان ها امکان می دهند آثار شفاهی غنی و متنوعی ایجاد  شود. خانواده ، محمل اساسی این فرهنگ ابتدایی و حافظ سنت است و به علت در کنار هم قرار داشتن چند نسل ، نقش اساسی  در انتقال سنت بازی می کند.(آفریقا در برابر خود، ۱۳۵۶)

منبع:

آفریقا در برابر فرهنگ خود .( ۱۳۵۶)پیام یونسکو خرداد  شماره ۹۱