ابن ابی عامر از سال ۳۷۱ هجری قمری مصادف ۹۸۱ میلادی رنگ فرمانروایی مطلق گرفت و خود را الحاجب المنصور ملقب ساخت و فرمود تا به نام او بر منابر خطبه بخوانند. از آن پس که زمام مملکت را دست گرفته بود این نخستین گامی بود که در راه فرمانروایی مطلق بر می داشت.
در سال ۳۸۱ هجری مصادف ۹۹۱ میلادی یعنی پس از ده سال گام دیگر را برداشت و چون پادشاهان پسر خود عبدالملک را ولی عهد خود ساخت. عبدالملک جوانی تازه سال و هنوز سنش از هجده درنگذشته بود. ابن ابی عامر هر عنوان دیگری را چون حاجبی و فرماندهی کل و امثال این القاب را رهاکرد و به المنصور اکتفا نمود و فمران داد که نامه ها تحت عنوان ” المنصور بن ابی عامر وفقه الله” و پسر خود عبدالرحمان را نیز عنوان وزارت داد.
المنصور بن ابی عامر گام سوم را پس از پنج سال دیگر، در سال ۳۸۶ هجری قمری/ ۹۹۶ میلادی برداشت. در این سال فرمان داد که عنوان سیادت تنها خاص او باشد و هیچ کس از مردم دولتمردان را سید خطاب نکنند و تنفیذ این فرمان را نامه به اطراف فرستاد.
از آنهنگام او را “الملک الکریم” خطاب کردند و در تکریم و تعظیم او مبالغه از حد گذرانیدند و حال او تا پایان حیات بدین منوال بود.
عنان، محمد عبدالله. (۱۳۸۰) حکومت اسلامی اندلس. جلد اول. نشر کیهان.ص ۵۴۶