کشیشان متعصب  برای دست یافتن به  هدف های خود ساده ترین راه ولی پر خطر ترین آن یعنی نکوهش پیامبر عربی و دین او را انتخاب کرده  بودند. این گناه بزرگی بود که هر کس مرتکب آن می شد، مستحق  مرگ بود. بعضی از کشیشان افراطی و متعصبان بی خرد عمدا در این سراشیب می افتادند و در رهگذر ها به پیامبر عربی دشنام می دادند و چون در برابر  قضات قرار می گرفتند با اصرار و جرات آنچه را گفته بودند تکرار می کردند. قضات در آغاز می خواستند  به رفق و مدارا  این نکوهشگران را قانع کنند تا از آن چه گفته اند پوزش بخواهند ولی چون با سرسختی ایشان مواجه می شدند خواه یا ناخواه آنان را به مرگ محکوم می کردند. به این طریق در مدت کوتاهی در تابستان ۸۵۱ میلادی یعنی ۲۳۷ هجری قمری عده ای زا کشیشان و متعصبان کشته شدند و آن گاه دیگر روحانیان مسیحی گورهای اینان را گرامی می داشتند و ایشان را در زمره شهدا در می آوردند و همین امور آتش فتنه را تیز تر می کرد. یکی از سران این حرکت در قرطبه(کوردوبا) مردی بود به نام اولوخیو. او بسیار از این “شهیدان” خیالی را در پنجه مرگ گرفتار نمود.

 عنان، محمد عبدالله (۱۳۸۰) تاریخ دولت اسلامی در اندلس . ترجمه عبدالمحمد آیتی. نشر کیهان. جلد اول.  ص ۲۹۰