شنفری

درباره ی نام این شاعر، منابع  متقدم مانند جُمَحی، ابن حبیب و ابن قتبیه سکوت کرده اند. احتمالا نام او عمرو بن مالک بوده است. ولی اطلاعات ما از نسب او از آن چه درباره هر یک از شعرای نام دار جاهلی می دانیم مبهم تر است. به روایت اغانی و منابع دیگر او از بنی ازد (از جنوب عربستان) برخاسته است. ابن کلبی در اصنام او را “حَلیفُ فهم ” خوانده و این حاکی از آن است که او، به روایت رایج از اوضاع زندگانی وی، در یکی از تیره های فهم پرورش یافته است. گویند در کودکی به دست این قبیله اسیر شده و بعد ها  با اسیری بنی سلامان (ازد) مبادله  شده است. ظاهرا خواستگاری نافرجام او از دختری از بنی سلامان سبب شده که او تا پایان عمر کینه این قبیله را به دل گیرد. از او همچون قهرمان و راهزنی ناآرام در کنار تابط شرا نام برده می شود. سرعت گام های او ضرب المثل بوده و به سبب تیرگی پوستش او را در زمره “کلاغان” عرب شمرده اند.  گویند به دست وابستگان بنی غامد کشته شده است. زمان حیات او نامعلوم  است.  فرض بر آن است که تاریخ مرگش حدود ۷۰ پیش از هجرت/ ۵۵۰ میلادی بوده است.

علاوه بر ابیات پراکنده و قطعه ای در مفصلیات، خصوصا قصیده ی مشهور لامیه العرب را به او نسبت داده اند.

سرگین، فواد.(۱۳۸۰) تاریخ نگارش های عربی. جلد دوم. شعر. خانه کتاب. ص ۲۲۴