عبدالرحمان الناصر در همان حال که به سختی سرگرم جنگ با شورشیان و مسیحیان داخل شبه جزیره اسپانیا بود از دعوت فاطمیان که شمال آفریقا را در می نوردید غافل نبود، زیرا این دعوت تا مغرب اقصی و سبته هم نفوذ کرده بود و اینک سوال اندلس را تهدید می کرد. دعوت فاطمیان برای اندلس، هم خطر دینی بود و هم خطر سیاسی.

چون دعوت فاطمیان در افریقیه آشکار شد و در اوایل قرن چهارم هجری به سرعت رشد کرد و از سوی دیگر پی در پی اخباری می رسید که دولت عباسی در مشرق  دچار پریشانی و از هم گسیختگی است و موالی ترک بر ایشان غلبه یافته  و زمام فرمانروایی را از دست آنان گرفته اند، عبدالرحمان موقعیت  را برای عنوان  کردن خلافت خویش مناسب یافت و بدین طریق میراث معنوی خاندان خویش باز ستد.

از این پس عبدالرحمن را امیر المومنین الناصرالدین الله  خواندند و او این عنوان را با یقین به برتری خود بر خلفای  بغداد انتخاب کرد.

محمد عبدالله عنان(۱۳۸۰). تاریخ حکومت اسلامی در آندلس. جلد اول. نشر کیهان.ص ۴۲۴