غیر از این که چندین راه می تواند به تو وجود  داشته باشد و می توان بهتر این راه ها شناخت، چیزی دیگر نمی توان گفت می توان راه را گرفت و پیش روی ذهن خود نهاد. همین بغل دستی من هم خوب این موضوع را می فهمد. افسوس کسی که به قوانین و منطق آن راه و راه حل عمل نمی کند تا بر همه ثابت شود که هر کسی می تواند به سوی او برود. وقتی می توان به چند راه امید وار بود که لااقل در زندگی برای چند نفر اطرافیان وقت و جایی را در نظر داشت. چنین است که می توان راه را بهتر شناخت. با قیاس راه های دیگران با خود و شروع به شناخت شباهت ها و اختلاف ها.

در ترم تابستان ۱۹۲۷، هایدگر درس گفتاری با عنوان “مسائل ساده پدیدارشناسی[۱]” ارائه داد که موضوعی بسیار نزدیک به هستی و زمان[۲] می باشد، و این مساله ما را یاری می دهد تا بعضی شکاف ها را پر کنیم. گرچه این درس گفتار تا ۱۹۸۰ چاپ نشد. هایدگر در این درس گفتار به تاریخ هستی شناسی می پردازد  و تاکیدی هم بر کانت در نیمه اول این درسگفتار دارد و بعد هم زمان را به عنوان امر موقت در نظر می آورد و رابطه آن را با هستی می آزماید. (فیلیپس، ۲۰۰۳)

[۱] Die Grundprobleme der

Phänomenologie

[۲] Sein und Zeit

منبع:

W P Phillips(2003) John. Heidegger, Martin. National University of Singapore.pp 1-27