مدرنیته عبارت است از نوعی حالت یا کیفیت و ویژگی مدرن، نوعی تجربه “مدرن” یا دوره مدرن، ایده مدرنیته بیانگر تازگی ، بداعت و نو بودن زمان حال، به عنوان گسست یا انقطاع از گذشته و ورود به “آینده” ی سریعا در حال ظهور و در عین حل نامطمئن و ناپایدار است. مدرنیته در معنای کلی و گسترده آن با فکر یا ایده نوآوری، ابداع، ابتکار، تازگی، خلاقیت، پیشگامی، پیشرفت، ترقی، توسعه، رشد ، تکامل، سلیقه و مد همراه و هم آواست. لذا از این باب در نقطه مقابل گذشته گرایی، کهنه پرستی، رکود، عقب ماندگی، قدیمی بودن عدم توسعه ، بی ذوقی، بی سلیقگی و سنت قرار دارد. مدرنیته به عنوان روش یا راهی برای متمایز ساختن “روزآمد” ترین عناصر زمان حال، از عناصری که پیوند مستمر با گذشته دارند، طی سالیان متمادی خصوصیات و کیفیاتی پیدا کرده است که ارائه تعریفی دقیق ، واحد، جامع و در عین حال خصوصیات و کیفیاتی، و در عین حال، مورد اتفاق نظر همه از آن، تقریبا غیر ممکن است. درست همانگونه که تعاریف متعدد و تقریبا متضادی از مقوله حال تاریخی وجود دارد. با وجود این، مدرنیته را در بهترین و عام ترین کل آن، می توان به مثابه ساختار آگاهی زمانِ حال تاریخی، تلقی و درک نمود.
ریشه تاریخی واژه مدرنیته را می توان در مقاله شارل بودلر درباره نقاش فرانسوی کنستانتین گایز تحت عنوان ” نقاش زندگی مدرن” یافت. در آن مقاله، مفهوم ” مدرنیته ” بیانگر ” تمام چیز هایی است که سبک و سلیقه ی معاصر می تواند از شعر، در درون تاریخ، داشته باشد، ” و به عنوان پدیده ای ” گذرا ، سیال، فرار، غیر مشروط، و غیر ثابت تعریف شده بود. نوعی ” تقطیرِ امر ابدی از جریان نا پایدار، و زودگذر.”

منبع:
نوذری، حسینعلی. (۱۳۸۰). به نقل از مدرنیته و مدرنیسم. نقش جهان. صص ۶۵-۶۶