آب و آیینه نبض بی ضربان ثانیه ها وقتی نیستی و  بی زمانی پنجه خود را آرام روی در اتاقی می کشد که


ادامه مطلب

دستانت پرواز می کنند چشمانت آشیانه اند دستانت می بخشند در تاریخچه من روی چشمانت می نشیند غبار در تابلوی روی دیوار همین


ادامه مطلب

بی هستی بودن، بی نخواستن نیست، بی “خواستن” نشستن است. البته وقتی رمقی نیست، شمارش زخم های کهنه سخت می شود.  


ادامه مطلب

دیروقت بود، تنگ غروب، وقتی هوا خود را به کسانی نشان می دهند که درد را خوب چشیده اند، آمد. اتاق خالی در


ادامه مطلب

دنیای بیرون، دنیای نهفته ای نبود. پر از سایه هایی بد که توضیحی برای زندگی به کسی نمی دانند. دنیایی بودند که فارغ


ادامه مطلب