در عهد امیر عبدالرحمن جماعتی از اجله فقها و قضات در اندلس گرد آمده بودند. بسیاری از آنان به طلب علم و جمع آوری روایات به مشرق سفر کردند. از ان جمله بودند محمد بن یوسف بن مطروح و محمد بن حارث و عبدالاعلی بن وهب و بقی بن مخلد و محمد بن وضاع و یحیی بن ابراهیم بن مدین و عیسی بن دینار و یحیی بن یحیی. بعضی از اینان در عصر پدرش حکم بن هشام نیز مشهور بودند . مقدم بر این فقها از حیث مکانت و مقوذ عبدالاعلی بن وهب و یحیی بن یحیی و عبدالملک بن حبیب بودند. یحیی بن یحیی عمید فقها و شیخ قرطبه(کوردوبا) بود. اصل او بربر و از قبیله صموده بود. در مشرق نزد مالک و لیث بن سعد و ابن وهب و جز ایشان درس خواند و پس از عیسی بن دینار متولی فتاوی شد و در همین مقام ارجمند بماند تا سال ۲۳۲ که رخت از جهان بکشید. یحیی بن یحیی از کسانی بود که در قیام ربض متهم شد. پس از سرکوبی قیام به طلیطله گریخت سپس امان خواست. عبدالرحمن امانش داد و به قرطبه باز گردید. جانشین او در علم و مکانت عبدالملک بن حبیب بود. عبدالملک در زمره خواص امیر عبدالرحمان درآمد چنانکه هیچ کس مقدم بر او نبود و کس در مشاورت امیر به پایه او نمی رسید. عبدالملک افزون بر براعتش در فقه و حدیث در لغت نیز برتر از همگان بود و در علوم قدیمه بی همانند و در ادب یگانه. کتاب هایی در اعراب قران و شرح حدیث و در انساب نوشته است.
عنان، محمد عبدالله (۱۳۸۰) تاریخ دولت اسلامی در اندلس . ترجمه عبدالمحمد آیتی. نشر کیهان. جلد اول. ص ۲۹۶