حکمت عملی با مورد انسانی یا امری که در خور سنجش و تصمیم اند، ارتباط دارد، زیرا ما فرزانه و حکیم عملی به کسی می گوییم که کار اساسی وی تصمیم گرفتن  خوب و سنجیدن صحیح است اما هرگز درباره اموری که نمی توانند جز آن چه هستند باشند(ضروریات)، به سنجش و تصمیم نمی پردازند و نه ممکناتی که دارای غایت قابل حصولی خارج از نفع باشند.

بهترین سنجش کننده و تصمیم گیرنده به مفهوم مطلق کسی است که سعی و مجادله می کند که به بهترین “خیرات” که قابل حصول برای انسان باشند، دست یابد و این مجاهده را از طیق استدلال انجام می دهد.

موضوع حکمت عملی به تنهایی کلیات نیست، بلکه شناخت امور جزیی هم باید ملحوظ گردد. زیرا حکمت عملی با عمل سر و کار دارد و عمل با امور جزئی و منفرد مرتبط است. بدین سبب بعضی از مردمان جاهل بیشتر از مردمان عالم متصف به اهل عمل هستند و این حکم مخصوصا درباره مردمان مجرب صادق است.

ارسطا طالیس.(۱۳۸۱).اخلاق نیکوماخس. ترجمه ابوالقاسم پورحسینی. جلد دوم. ص ۲۵

همچنین:

ارسطو: دوستی

در واقع دوستی فضیلت است و خصلتی است که با فضلیت همراه  است. علاوه، بر این، دوستی ضروری ترین امور برای زندگی است، زیرا هیچ کس دو داشتن دوستان نمی تواند خوب زندگی کند، هر چند که دارای همه ی مزایای دیگر مردمان باشد(در واقع به نظر می آید مردمان ثروتمند و کسانی که صاحب زور و قدرت اند، بیش از هر کس دیگر محتاج داشتن دوستانی هستند، زیرا چنین امکانات و مزایی دون فرصت نشر نیکوکاری در بین دوستن بر انگیختن ستایش آنان به چه درد می خورد؟علاوه بر این، چگونه این مزایا و توقعات می تواند بدون داشتن دوست محفوظ بماند؟ زیرا هر قدر امکانات عظیم تر باشد، بیشتر در معرض خطر است) . هنگام تنگدستی و ناکامی ها هم، همه مردمان ئچنین می اندیشند که دوستان تنها پناهگاه هستند. همچنین دوستی مددکار نوجوانان برای تحفظ آنها از خطاست. دوستی برای سالخوردگان نیز مفید است، زیرا در تامین مواظبت و جبران فقد قوت ناشی از ضعف آنها کمک می کند و برای کسانی که در سنین کمال هستند، ثمر بخش است، زیرا آنها را تحریض به افعال شریف می کند.

ارسطا طالیس.(۱۳۸۱).اخلاق نیکوماخس. ترجمه ابوالقاسم پورحسینی. جلد دوم. انتشارات دانشگاه تهران. ص ۱۰۵