ایده بررسی مجدد تقلیل گراییReductionismدر تقلیل گراییبه نظر می رسد که در ابتدای امر، مهم ترین عامل معرفی می شود. اما مساله این جاست که گاهی جذاب ترین انتخاب می شود که باز هم اشتباه است. اگر بفهمیم  که دم دست ترین را انتخاب کرده ایم اندکی خرسند می شویم ولی شاید گاهی اوقات و نه معمولا سرنخی پیدا کرده ایم. در واقع به نظر می رسد که ندیدن پویایی مساله، هر چند که با نوعی ابطال ساده همراه باشد، نمی تواند ما را آنقدر ها که فکر می کنیم جلو ببرد، به نظر می رسد که تصحیح روش بعد از شناسایی عامل تقلیلی ما را به جایی دور می برد و شاید هم پس از این که تقلیل گرایی کردیم، چیزی برای گفتن باقی نماند. امر مثبت و روش پوزیتیو این دردسر ها را دارد. نمی توان خیال کرد می توان پس از فتوحات تقلیل گرایان! قضیه را می توان با افزودن عاملی یا نهایتا ابراز نوعی سردرگمی و یا بیان از دست دادن جهات و گیجی، فیصله داد.

 اما ببینیم که تقلیل گرایی در سایه ادبیات علمی امروز به چه چیزی گره خورده است:

تقلیل گرایی، یکی از مهم ترین مقولات معرفت شناسی و روش شناسی به حساب می آید، و  هنگامی که لایه های مختلف سازماندهی مساله مورد بررسی[۱]، مورد  ملاحظه قرار می گیرد، به چشم می آید از طرقی ارتباط حلقه ای[۲] بین جامعه شناسی، روان شناسی، زیست شناسی و فیزیک. در پهنه روان شناسی، تقلیل گرایی معمولا با مساله ای[۳]  که بدنه ذهنی[۴] کار ما هم هست، روبرو می شود. مقوله تقلیل گرایی[۵] همچنین مرتبط با آزمون روش های تحقیق روان شناسی به عنوان یک علم است. به طور خاص، برخورد با تحلیل پدیده های روانشناختی و تجزیه آن به اجزای تشکیل دهنده[۶] آن ها به عنوان استراتژی تحقیق می باشد. تقلیل گرایی، جایگاهی روش شناختی و معرف شناسی است که بر اساس آن باید سیستم ها یا مشکلات سیستم را به اجزاء تشکل دهنده و عناصر آن تقلیل داد. (دافرموس، ۲۰۰۴)

[۱] organization of matter

[۲] links

[۳] problem

[۴] mindbody

[۵] The issue of reductionism

[۶] components

منبع:

Malonis dafermos (2004) Encyclopedia of Critical Psychology (pp.pp 1651-1653) Chapter: Reductionism, In T.Teo (Ed.), Editors: Springer-Verlag Berlin Heidelberg