فضایلی که اعراب می ستودند عبارت بود از : شجاعت(braveness) در پیکار(batlle) ، بردباری در مصایب، وفاداری به افراد قبیله، سخاوت با نیازمندان وتنگدستان ، مهمان نوازی و پافشاری در انتقام(revenge). در سرزمینی که عموما اراده هر کس قانون محسوب می شود و قبایل همواره سرگرم حمله به یکدیگرند، به دلاوری در پیکار و استقامت در جنگ، نیاز فراوان احساس می شود. بنابراین تصادفی نیست که اشعار مربوط به جنگ قبایل با یکدیگر، بیش از نیمی از جُنگهای معروف شعر جاهلی را که به حماسه مشهور است اشغال می کند. این اشعار در ستایش فضایلی است که بیشترین قدر و قیمت را نزد اعراب داشت. در آن زمان نیز مانند امروز، سازمان قبیله ای اعراب مبتنی بود بر اصل خویشاوندی یا همخونی که عامل وحدت و عصبیت اجتماعی محسوب می شد. بنابراین، دفاع فردی و جمعی از خانواده و قبیله، وظیفه ای مقدس بود و شرف اقتضا می کرد که انسان در سختی و رفاه در کنار قوم خود باشد. اگر خویشاوندی یاری می طلبید، باید انسان بی آنکه در بند حق و باطل ادعای او باشد، بی درنگ به یاری اش بشتابد. بنابراین ، پای بندی جوانمردانه به خویشاوندان و فداکاری بی چشمداشت در راه ایشان از جمله آرمان های والای زندگی شمرده می شد.(آذرنوش، ۱۳۸۳، صص ۵۵-۵۶)
آذرنوش، آذرتاش(۱۳۸۳). تاریخ زبان وفرهنگ عربی.نشر سمت.