صبح برای بصیر، نعمتی است. در صبح نوعی گشایش هست. صبح است روشنی است. صبح بعضی روز ها برای بعضی آدم ها یادگاری است. صبح پس از یک شب زنده داری، خود، یک یادگاری است. گویی راه درازی را پیموده ای و حواست جمع تر است. وقت صبح اولی است. بهتر است. صبح بهتر است که همراه با مصلحت اندیشی باشد. هم برای خود و هم برای دیگران. صبح اگر متصل به شب زنده داری باشد، آغاز راه صبوری است. اصلا با این حساب، صبح، میانه روز می شود. صبح  و تنفس در فضای صبحگاهی و اندیشه، جدایی از منیت و تکبر است. صبح عاشقانه است اگر خالصانه باشد.