….علامه طباطبایی(ره) به دیوان حافظ و اشعار آن علاقه خاصی داشتند… ایشان می فرمودند: مدت ها بود که برای من مسأله رابطه واجب و ممکن خوب روشن نبود و با این که می دانستم واجب الوجود است و ممکن الوجود، ممکن الوجود، رابطه این دو با یکدیگر مبهم بود تا این که به این غزل حافظ برخورد کردم و مطلب برایم روشن شد:

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود  مهروزی تو با ما شهره آفاق بود

یاد باد آن صحبت شب ها که با نوشین لبان  بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود

سایه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد   ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود

و دانستم که به هر حال وجود سراپا نیاز ممکن، هر چند به هر حال وجود است وابسته به اشتیاق و عشق واجب الوجود به ممکن الوجود می باشد

برگرفته از :

یادنامه علامه طباطبایی، موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، ج ۱، ص ۱۷۲