نخستین نبرد میان سیاه جامگان{ابومسلم خراسانی} و سپاه اموی خراسان در ۱۳ شوال سال ۱۲۹ هجری قمری با شکست امویان پایان یافت. به دنبال این شکست کار امویان در خراسان چنان که به سستی گرایید که نصر{والی اموی} ناگزیر پیروزی های روز افزون ابومسلم را در نامه ای که به مشهور است به دربار امویان گزارش کند. وی بویژه در ابیاتی  که در پایان نامه ی خود  افزود تقریبا تمام مورخان آن را نقل کرده اند وحشت و نگرانی خویش و وخامت اوضاع را آشکار ساخت:

اری بین الرماد و میص جمر          و یوشک ان یکون له ضرام

فان النار بالعودین تُذکی               و ان الحرب یُقدّمها الکلام

فان لم یُطِفها  عقلاء قوم               یکون وقدها جئت وهام

اقول من التعجب لیت شعری          ا ایقاظُ امیه، ام نیامُ؟!

ترجمه: “من درخشش گلگون اتش را در میان خاکستر می بینیم و چیزی نمانده است که شعله ور شود. چنان که هر آتش با چوب های آتشزنه افروخته می شود سرآغاز هر نبرد نیز سخنان آتش گون است. اگر خردمندان قوم در خاموش ساختن این آتش نکوشند بزودی پیکر ها و جمجمه ها هیزم این آتش فروزان خواهند شد و من با شگفتی و بهت می گویم، ای کاش می دانستم آیا امویان خوابند یا بیدار؟”

منبع:

خضری، سید احمد رضا. (۱۳۸۳) تاریخ خلافت عباسی، از آغاز تا پایان آل بویه. نشر سمت. چاپ چهارم. صص ۱۶-۱۷