وظیفه روان شناسی بیشتر این نیست که ما را غم گذشته برهاند بلکه باید آینده را با موانعش با واقع بینی برای ما ترسیم کند. تاخیرها، تغییر شکل ها، سیل هایی که زندگی اطرافیانمان را می برند. زلزله های ایده ها در یک نیمه شب پاییزی…روان شناسی باید فکر به حال درون بینی در جاهای پرت باشد. برای بعضی ما که روز مره شده ایم، روان شناسی قرص خواب است. حتی اگر در مورد آینده حرف بزند چون در مورد چیزی می گوید که با همان چهارچوب های گذشته قرار است تفسیر و تحلیل شود، پس آن هم گذشته باشد، یعنی همان گذشته باشد، بهتر است.