یکی از مشکلات رایج در صنایع نوظهور این است که شرکت های پیشرو منابع زیادی هزینه می  کنند تا به کمک آن از سهم بازار بالای خود محافظت کنند و به رقبایی  که ممکن است فرصت اندکی برای دستیابی به قدرت زیاد بازار در درازمدت دارند جواب دهند این جواب می تواند تا حدودی واکتش احساسی باشد. اگرچه(however؟)ممکن است جواب شدید دادن به رقبا  در مرحله ظهور گاهی اوقات مناسب باشد، بهترین  کار این است شرکت نیرو  و هزینه هایی را که صرف واکنش می کند برای افزایش نقاط قوت  خود و توسعه صنعت صرف نماید. حتی(even) ممکن است کار مناسب ان  باشد که شرکت رقبای خاصی را برای ورود تشویق کند، مثلا از طریق مجوز دادن و غیره. با توجه به خصوصیات  مرحله ظهور، غالبا منفعت شرکت در این است که شرکت های دیگر  به شرکت های دیگر  به شکل تهاجمی محصول صنعت را بفروشند و به توسعه فن آوری ان کمک کنند. همچنین شرکت ممکن است  خواهان رقبایی باشد که از نظر کمی شناخته شده هستند تا آنهایی  که به تنهایی سهم عمده ای را در اختیار دارند. اما با رسیدن صنعت به مرحله بلوغ  زمینه ورود شرکت های با سابقه فراهم می آید. به سختی می توان یک استراتژی مناسب را عمومیت داد، اما تنها در موارد نادر به نفع شرکت خواهد بود  که در صورت رشد سریع صنعت  از سهم بازار انحصاری خود دفاع کند اگر چه شرکت از همان ابتدا سهمی از بازار را در اختیار گرفته باشد. (پورتر، ۱۳۹۳، ص ۲۱۷)

 پورتر، مایکل.(۱۳۹۳) استراتژی رقابتی. جهانگیر مجیدی و عباس مهرپویا. نشر رسا.