صقالبه در اندلس در حقیقت به اسیران و خواجگانی از نژاد صقلابی (اسلاو) اطلاق می شد، سپس با گذشت زمان بر همه بیگانگانی که در دربار و حرمسرا کار می کردند اطلاق می شد. صقالبه این دوره مخلوطی است از جلیقی (مسیحیان اسپانیا) و آلمانی و فرانسوی و لومبارد و ایتالیایی. بیشتر آنها را دزدان و ماجراجویان دریایی و بازرگانان برده در کودکی به اسپانیا آورده بودند. از میان پسران و دختران جمعی را بر می گزینند و ترتیب عربی می کردند و با اسلام و مبادی آن آشنا می نمودند. برخی از این غلامان در نثر و نظم سرآمد می شدند و کتاب ها تالیف می کردند و قصائد می پرداختند…یکی از علل هزیمت عبدالرحمن الناصر در نبرد خندق در سال ۲۳۷ هجری قمری همین سستی گرفتن قوای معنوی لشکریان بود که در اثر انگیخته شدن کینه های قومی و طایفگی به سپاهیان سرایت کرده بود.
عنان، محمد عبدالله. تاریخ حکومت اسلامی در اندلس. نشر کیهان. جلد اول. ص ۴۴۳