در “لطف” امتداد ذهنی ما همواره مورد بررسی قرار می گیرد بسیاری از نکات که در نظر داریم و یا گاهی فراموش می کنیم، در خطور مجدد به ذهن است که برای ما از لحاظ اهمیت ، جلوه خاص خود را پیدا می کند و در بیان آنها به بقیه نشان داده می شود. دیدگاه ما در مورد تکرار مجدد یک مفهوم در یک ذهن هر چه که باشد باید بتواند به معنای این باشد که “لطف” را جدی تر بگیریم. لطف در وضعیتی فراتر از “روند هر روز” خود را نشان می دهد. لطف باید به گونه ای باشد که توسط فرد مقابل شناخته شود. برای استقرار لطف باید در ذهن خود ایمان به آینده را مد نظر داشت. فرد بی ایمان به آینده به گونه ای جلو می رود که نمی تواند شناخت را برای خود آشنا سازد. استقرار لطف در ذهن آدمی را آگاه می سازد که می شود جلو نرود. می شود نماند و بسیاری را متهم کرد که چندان برای افکار جدید اهمیتی قایل نیستند. لطف دائمی نیست و باعث خرسندی است که کسی به ما توجه دارد و زیبنده شکر است چون همواره یک اتفاق است و نباید پرتوقع بود. چون امید به گونه شکل می گیرد و مستقر می شود که ابتدا باید ایمان به این که لطف و عدم آگاهی به شان لطف توقع می آورد، وجود داشته باشد. القای زبانی که ما را در شناخت یکدیگر  در زندگی هر روز ما یاری می دهد، نوعی لطف است.