بی تفاوتی و بی هنری، می تواند وقتی ما را آزار دهد که رنج از درون ما را می خراشد. بی هنری وقتی خود را نشان می دهد که فرصتی نیست تا بقای خود را تضمین کنی و کلمات اندوهگین، به گوشه ای از دلت پناه می برند، نمی شود که نخواست شعری را که غم انگیز سروده شده، باید واقعیت رنج آلود را پذیرفت.

دیروقت بود و فکر می کردم که در اتاق تنهایی چه می شود نوشت، چه فکرهایی را باید کنار نهاد  و رنجی را که از درون به دهان می رسید، دوباره فرو نداد و اندکی هم شناخت نیمه اشتباه خود را تصحیح کرد. باران، به آرامی می بارید، چیزی نمانده بود به نیمه شب، فردایی در کار نبود، برای کسی که این کنج برای خودش در درون می گرید و در بیرون فقط تماشا می کند