زمان برای همیشه در دست ما نیست که بتوانیم جلوه محبوب را بیابیم. قدری باید زمان گذاشت، قدری باید بیشتر تامل کرد. تامل در باب نعمت های خداوند، همواره ما را به مساله شکر مقید تر می کند. ما اصلا نمی توانیم از عهده شکر معبود خود برآییم. بی نهایت را چگونه می توان شکر گفت؟ اما هر بار که تامل می کنیم می بینیم نمی توان از جمعیت دور نشد و نخواست تا زمانی را به گذراندن با افکار در مورد توحید صرف کرد. توحید در رگ ها و ریشه های برگ ها و درخت ها، در نحوه گذشتن شب و روز، خود را نشان می دهد. همه چیز در اطاعت است که خود را متبلور می سازد. اطاعت است که ما را بالا می برد. اطاعت است که ما را به اوج تفکر می رساند. وگرنه حال به تنهایی کافی نیست. اطاعت است که ما را خشنود از روند زندگی می کند. اطاعت است که دشوار است، اطاعت است که روز را سخت می کند تا از خدای خود در امتحانات زندگی یاری بجوییم. باید اطاعت کرد. دشوار است برای ما که از تسلیم محض سخن بگوییم. با این حال، حتی الامکان باید در این امور اندیشید. باید وقت گذاشت و در مورد اطاعت اندیشید. خداوند را باید در همه امور توانا دانست. همه اموری که در آنها تنها می مانیم و توانایی خداوند را زیر سوال می بریم، ناشی از عدم اطاعت ما است.