سازمان ها سعی نمی کنند که توزیع احتمالی رخ داد های آینده را تخمین بزنند بلکه سازمان ها از عدم قطعیت دید اجتناب می کنند. با ترتیب دادن یک محیط بحث شده، سازمان ها عکس العمل های دیگر بازیگرانی را تنظیم می کنند که با آنها ارتباط دارند. محیط اولیه روابط با دیگر سازمان هایی که دولت را شکل می دهند توسط چینش تثبیت می شوند که عبارتند از موارد بودجه ای مورد توافق ، نواحی  مسئولیتی پذیرفته  شده و اقدامات معمول و تثبیت شده. (دوویت، مییر،۱۳۹۴،ص ۲۷۹)

ناصر پورصادق. اصغر جهانگیر.(۱۳۹۴)  استراتژی فرایند محتوا، زمینه نگرش بین المللی. جلد اول. انتشارات واژگان