با تسلط امویان بر اریکه خلافت (۱۳۲-۴۱ ه) نیاز به مهاجرت(immigration) دسته جمعی قبایل عرب به مناطق مفتوحه{در ایران} بیش از هر زمانی احساس می شد و اگرچه به ظاهر  جهت نظامی داشت، در اصل دارای ریشه اقتصادی بود. همچنین ، همانگونه که اشاره شد، از آنجا که حکومت اموی، ریشه در اشرافیت قبایلی داشت و قبایل عرب تکیه گاه اجتماعی اموین بود، آنان برای ادراه امور خود، به کسب  ثروت(wealth) بسیاری نیاز داشتند. همچنین هزینه فراوانی که صرف سرکوب شورش های ضد اموی می شد. این نیاز را تشدید می کرد. در چنین شرایطی ، طبیعی است که بهترین راه حل(solution؟…resolution) برای کسب هر چه بیشتر ثروت ، علاوه بر(more,) افزایش مالیات ها، گسترش فتوحات بود.  اما گسترش فتوحات نیز بهره گیری هر چه بیشتر از نیروهای تازه نفس را طلب می کرد که این مساله خود بر دامنه مهاجرت ها می افزود. البته توسعه فتوحات فی نفسه نمی توانستند(they can not) جوابگوی نیاز اقتصادی اشرافیت اموی باشد. بلکه مهم تر(the more important) همانا حفظ و نگهداری سرزمین های فتح شده بود.

مفتخری، حسین. زمانی، حسین.(۱۳۸۱). تاریخ ایران. از ورود مسلمانان تا پایان طاهریان. انتشارت سمت. ص ۷۳