…حال می پرسیم که قانون چیست؟…
هنگامی که کل مردم برای کل مردم فرمان صادر می کند، فقط به خود نظر دارد. در این صورت اگر رابطه ای بر قرار شود، دقیقا یک موضوع واحد (ولی از دو دیدگاه ) دو سوی رابطه را تشکیل می دهد. در این حالت، موضوع فرمان، مانند اراده ای که آن را صادر می کند، عام است. این عمل همان است که من قانون می نامم.
هنگامی که می گویم موضوع قوانین همیشه عام است. مرادم این است که قانون اتباع را در وجه جمعی و اعمال آنان را در انتزاع در نظر می گیرد. هرگز یک انسان منفرد یا فعل خاصی را موضوع و هدف خود قرار نمی دهد. از این رو برای قانون کاملا امکان پذیر است که درباره وجود چنین و چنان امتیازاتی حکم دهد، ولی نمی تواند آنها را به افرادی معین به طور خاص اعطا کند. به همین ترتیب، قانون می تواند طبقات شهروندان و شرایط پذیرش به هر طبقه را مقرر کند، ولی نمی تواند مشخص نماید که فقط افرادی معین به طبقات معینی پذیرفته شوند. به همین ترتیب، قانون می تواند نوعی از حکومت پادشاهی و توالی موروثی را مقرر سازد، ولی نمی تواند فرد خاصی را به عوان پادشاه مشخص کند یا سلطنت را به خانواده ای معین متعلق سازد.در یک کلام، هر موضوعی که جنبه فردی و خصوصی داشته باشد در اختیار قوه قانونگذاری نیست.
جونز، ویلیام، تامس.(۱۳۸۳). خداوندان اندیشه سیاسی. ترجمه علی رامین. انتشارات علمی و فرهنگی. صص ۹۷۲- ۹۷۳